مطالعه بازخورد خودکنترلی و اضطراب صفتی بر فراگیری مهارت حرکتی پرتاب دارت در دانش آموزان دبیرستانی شهر شیراز

هدف از پژوهش حاضر، مطالعه بازخورد خودکنترلی و اضطراب صفتی بر فراگیری مهارت حرکتی دارت در دانش آموزان دبیرستان شهر شیراز بود. نمونه پژوهش حاضر مشتمل بر 400 دانش آموز پسر مقطع دبیرستان در چهار ناحیه شهر شیراز بود که از این میان به روش نمونه گیری در دسترس 80 دانش آموز به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت نمودند. آزمودنی ها پس از پُر کردن پرسشنامه اضطراب صفتی به دو سطح (اضطراب کم و زیاد) تقسیم شدند و پس از آن با توجه به سطح اضطراب و ارائه ی بازخورد به 4 گروه 20 نفری شامل گروه های بازخورد خودکنترلی و گروه جفت شده با سطح اضطراب صفتی بالا و گروه های بازخورد خودکنترلی و گروه جفت شده با سطح اضطراب صفتی کم تقسیم گردیدند. آزمودنی ها در مرحله فراگیری طی شش جلسه (هر جلسه سه ست ده تایی) تکلیف پرتاب دارت را انجام دادند. کلیه ی امتیازات مرحله فراگیری ثبت شد و آزمون یادداری 24 ساعت بعد از پایان آخرین جلسه تمرینی، به عمل آمد. نتایج تحلیل کوواریانس اجرا شده در مرحله فراگیری حاکی از عدم تفاوت گروه ها در عامل های (اضطراب)، (بازخورد) و (تعامل اضطراب × بازخورد) بود. اما تحلیل کوواریانس اجرا شده در مرحله یادداری در عامل های (اضطراب) و (بازخورد) تفاوتی را بین چهار گروه نشان داد؛ که این تفاوت در تعامل (اضطراب × بازخورد) معنی دار نبود. در عامل اضطراب گروه های اضطراب کم بهتر از اضطراب بالا بوده و در عامل بازخورد، بازخورد خودکنترلی نسبت به جفت شده برتر بودند. آزمون تعقیبی lsd تفاوتی را در گروه اضطراب کم خودکنترل با دو گروه اضطراب بالا خودکنترل و اضطراب بالا جفت شده در سطح (001/ 0 < p) و با گروه اضطراب کم جفت شده در سطح (05/ 0 < p) نشان داد. همچنین تفاوت گروه اضطراب کم جفت شده با اضطراب بالای جفت شده در سطح (001/ 0 < p) معنی دار شد. نتیجه بارز دیگر مطالعه حاضر نشان داد که گروه اضطراب بالا تواتر بازخورد بیشتری را نسبت به گروه اضطراب پایین درخواست می نمودند. نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر حاکی از تأثیر سطح اضطراب و نوع بازخورد در مرحله یادداری بود. به نظر می رسد نقش اضطراب صفتی بر اجرا و یادگیری مهارت حرکتی متفاوت بوده، اما نیازمند تحقیقات بیشتری است.